Standard DVD-R stał się dostępny dla użytkowników pod koniec roku 1997. Istniała wtedy tylko jedna nagrywarka - Pioneer DVR-S101, która kosztowała 14 000$. Płyty DVD-R były nagrywane laserem o długości fali 635nm tak, że mogły być odtwarzane na standardowych napędach z laserami 650nm. Płyty DVD-RW pojawiły się później, w roku 1999. Zasada nagrywania DVD-R/RW jest identyczna jak w
CD-R/
RW. Natomiast aby zapobiec naruszaniu praw autorskich, DVD Forum w 2000 roku ustaliło nowy standard DVD-R, nagrywany z laserem 650nm. Został nazwany "DVD-R for General", w skrócie DVD-R(G). Poprzedni format DVD-R został przemianowany na "DVD-R for Authoring", DVD-R(A). Jeżeli na płycie zastosowany jest CSS (Content Scrambling System), klucz deszyfrujący nagrywany jest w specjalnej strefie płyty DVD-R. W wypadku DVD-R(G) ta strefa jest nienagrywalna, a w DVD-R(A) - dostępna. Jednakże sprzęt nagrywający DVD-R(A) jest drogi, więc płyty takie najczęściej używane są do tworzenia wzorców (master). Tak więc współczesne napędy DVD-R/RW działają z płytami DVD-R(G) (litera G jest zazwyczaj pomijana).
Do chwili obecnej nie ma ujednoliconego standardu dla zapisywalnych nośników DVD. I nie da się wykluczyć, że - podobnie jak to było z magnetowidami - zwycięży jedeno z najgorszych rozwiązań. Poszczególne standardy są preferowane nie tylko przez grupy użytkowników, lecz również przez poszczególnych producentów. Obecnie
tak zwane DVD Forum lansuje standard DVD -, natomiast DVD Alliance DVD +. DVD-Forum - konsorcjum do spraw normowania, organizacja utworzona przez producentów sprzętu i oprogramowania - nie ma interesu w ograniczeniu różnorodności standardów. Zamiast tego zezwala na wprowadzanie dowolnych formatów i urządzeń, pod warunkiem, że producent zatroszczy się o uzyskanie odpowiednich licencji. Pod względem zgodności format DVD+RW jest najbardziej elastyczny, ponieważ napędy tego typu obsługują prawie wszystkie rodzaje nośników.
Pojemność jednostronnego nośnika wynosi 4,7 GB i 9,4 GB dwustronnego. Możliwy jest tylko jednokrotny zapis , a dane - podobnie jak na płycie
CD-R - są zapisywane w spiralnej ścieżce składającej się z zagłębień (
pit) i wypukłości (
land). Istnieją dwa niezgodne ze sobą standardy napędów i ptyt: DVD-R(G) i DVD-R(A). Napęd DVD-R(G) (G - General) nie utworzy na płycie dokładnej kopii filmu, ponieważ klucz deszyfrujący musi być umieszczony w określonym obszarze płyty (Control Data Area). Tymczasem ani nośniki ani nagrywarki DVD-R(G) nie mają możliwości zapisu w tym obszarze. Zanim program nagrywający przeniesie dane na płytę, muszą one zostać umieszczone w odszyfrowanej postaci na twardym dysku. Nagrywarki DVD-R(A) (A - Authoring) dopuszczają tworzenie wiernych kopii filmów DVD, gdyż potrafią zapisywać obszar Control Data Area, ale również i w tym przypadku dane muszą być buforowane na twardym dysku.
