Ten tryb zapisu jest szczególnie przydatnym przy tworzeniu dysku matki, który ma stanowić wzorzec dla produkcji wielkoseryjej w tłoczni. W trybie DISC-AT-ONCE cała zawartość płyty tj. Lead-In, dane i Lead-Out jest nagrywana bez wyłączania lasera. Tryb Disc-At-Once wymaga wysłania przez program nagrywający tzw. cue sheet do napędu CD-R. Cue sheet zawiera informacje o topografii nowo tworzonego dysku CD. Po otrzymaniu i potwierdzeniu powyższych informacji napęd CD-R rozpoczyna ciągły zapis rozpoczynając od Lead-in (z tablicą zawartości), poprzez dane skończywszy na lead-out. Tryb Disc-At-Once umożliwia tworzenie jedynie płyt jednosesyjnych.

W trybie SAO dane są nagrywane w jednej sesji bez wyłączania lasera. Pomiędzy ścieżkami nie ma żadnych przerw. W odróżnieniu od trybu DAO następne sesje mogą być dodane później. Tryb ten jest najczęściej spotykany przy nagrywaniu płyt w formacie CD-EXTRA, gdzie najpierw bez wyłączania lasera nagrywane są ścieżki audio. Po nagraniu ścieżek audio laser jest wyłączany, a płyta zostaje otwarta. Następnie dogrywane są ścieżki z danymi, po czym płyta zostaje zamknięta.

Tryb ten umożliwia nagranie ścieżki w każdym dostępnym formacie (CD-DA, CD-ROM, ect.). Minimalna długość ścieżki musi wynosić 300 bloków (4 sec.), co jest równowartością około 700 kb. Laser jest wyłączany po zapisaniu każdej ścieżki. W zgodzie ze specyfikacjami RED BOOK na płycie CD można umieścić maksymalnie 99 ścieżek.

Jeżeli płyta zawiera więcej, niż jedną sesję, wtedy nazywana jest płytą multisesyjną. W przypadku zapisu multisesyjnego, każda sesja musi zawierać przynajmniej jedną ścieżkę. Minimalna długość ścieżki wynosi 300 bloków. Zapis multisesyjny pozwala na stopniowe dodawanie ścieżek do istniejącego już danych na płycie CDR/CDRW. Nie należy tego mylić z trybem zapisu pakietowego. Należy pamiętać, że każda rozpoczęta sesja zabiera około 13.5 Mb z ogólnej powierzchni płyty (bez względu na faktyczną ilość zawartych w niej danych). Dodatkowo należy wiedzieć, że do płyty w opisywanym formacie można dogrywać dane nie więcej niż 99 razy. Większość dostępnych na rynku nagrywarek obsługuje standard MULTISESSION. Ta metoda zapisu jest bardzo pomocna, gdyż pozwala uniknąć utraty 13.5 Mb miejsca na każdorazowe otwarcie nowej sesji. W sesji, która zawiera więcej niż jedną ścieżkę, ścieżki są oddzielone 150 blokami przerwy (2 sec. pre-gap). Dobrym przykładem płyty wielościeżkowej mogą być płyty audio. Dyski tego typu są najczęściej płytami jednosesyjnymi, zawierającymi Lead-in obejmujący tablicę zawartości (TOC), pewną ilość ścieżek (każda jest odrębnym utworem) i na koniec Lead-out. Według tego samego wzorca budowane są płyty CD z danymi z tym, iż często można spotkać warianty wielosesyjne.

Incremental Packet Writing, czyli zapis pakietowy jest sposobem zapisu danych, który polega na przyrostowym zapisie małych kawałków danych zwanych pakietami. Zaletami tego rozwiązania jest o wiele mniejsza strata pojemności płyty przy dogrywaniu kolejnych pakietów (kolejne dogranie danych nie wymaga zakończenia sesji czy płyty) oraz możliwość nagrania większej ilości ścieżek na płycie niż 99. W praktyce wygląda to tak, że oprogramowanie obsługujące zapis pakietowy umożliwia bezpośredni zapis danych na płyte przy pomocy jakiegokolwiek menadżera plików. Aby tak nagrana płyta CDR mogła być odczytywana przez zwykłe napędy CD-ROM konieczne jest uzyskanie zgodności z ISO 9660, uzyskiwane poprzez zakończenie "sesji pakietowej".