SDRAM

(Synchronous Dynamie Random Access Memory) Pamięć dynamiczna (zwana czasem również DIMM), która pojawiła się w roku 1996, wyposażona w interfejs synchroniczny, dzięki któremu wewnętrzne sygnały taktujące generowane są na podstawie zegara szyny pamięci, co pozwala na przyspieszenia transmisji danych. Obecnie najpopularniejsza architektura pamięci RAM. Kilka wariantów wydajnościowych pamięci SDRAM zależnych od częstotliwość magistrali już zniknęło z rynku (dla szyny 66 MHz - PC 66, dla szyny 100 MHZ - PC 100 ). Przy magistrali o szerokości 64 bitów taktowanej z częstotliwością 66 MHz moduły SDRAM osiągały przepustowość rzędu 500 M B/s, przy 100 MHz - około 800 M B/s, a przy 133 MHz - około 1 ,06 GB/s. Jednak szybszy transfer w pamięci nie zawsze przekłada się na zwiększenie łącznej wydajności systemu, czego przyczyną są szybkie pamięci podręczne pierwszego i drugiego poziomu, przechwytujące blisko 90 procent odwołań do pamięci głównej. Komunikacja między chipsetem i pamięcią odbywa się za pośrednictwem magistrali, która działa zgodnie z częstotliwością systemową. Dzięki temu niepotrzebne stają się czasochłonne procesy uzgadniania (tzw. handshaking), konieczne w starszych typach pamięci DRAM: FPM, EDO i BEDO. Z tego względu w pamięci SDRAM prawie wcale nie występują cykle oczekiwania. SDRAM to 168-stykowe moduły typu DIMM.