NAGRYWARKI | PROGRAMY | TESTY | DYSKI TWARDE/SSD | BIOSY | ARTYKUŁY | FAQ | NAGRYWANIE od A do Z | ENCYKLOPEDIA | FORUM | Nośniki | Konsole | Księgarnia | Zabezpieczenia płyt | Zaloguj |
Pierwszy kontakt z nowymi pamięciami mieliśmy zazwyczaj wykorzystując urządzenia nazwane PenDrive (ang.: pen – pióro, drive – napęd). Pomimo potocznej nazwy „napęd PenDrive”, w żadnym piórze nic się nie kręci, a termin ma jedynie wskazywać na zastosowanie nowego urządzenia do przenoszenia danych w wygodnym i niewielkim opakowaniu. Pierwsze skojarzenie użytkownika, znającego powszechnie stosowane podręczne napędy, może być takie, iż pamięci Flash zawierają w sobie miniaturowe dyski twarde. Owszem, wśród urządzeń magazynujących dane, mieszczących się w kasecie zgodnej ze standardem Compact Flash typ II, istnieją dyski microdrive – będące „twardzielami” o średnicy jednego cala.
Jednakże wnikliwi użytkownicy PenDrive’a po rozebraniu urządzenia zastanawiają się w jaki sposób mogą być przenoszone dane, skoro wewnątrz nie istnieje żaden wirujący nośnik oraz głowica odczytu i zapisu.
Pamięć Flash wykonana jest w sposób najbardziej przypominający inną cześć komputera – pamięć podręczną RAM. Jednak kości pamięci w naszych komputerach osobistych „zapominają” o swojej zawartości tuż po odłączeniu zasilania. Odważni i zaawansowani użytkownicy, na wiele lat przed pojawieniem się pamięci Flash, wykorzystali już w swoich komputerach kości pamięci EEPROM, działające na ich zasadzie – są to śmiałkowie, którzy odważyli się swoim płytom głównym, kartom graficznym czy napędom optycznym wgrać nowy BIOS.
Komórki pamięci Flash są tak zabudowane, iż nawet po odcięciu zasilania podtrzymującego w nich ładunek elektryczny, nie tracą zapisanego w nich stanu logicznego „0 lub „1”.