Przy standardowych ustawieniach opcji aplikacji systemowej do wypalania płyt (dział „Konfiguracja” Rys.7), możemy w wygodny sposób nagrywać krążki wielokrotnego zapisu: CD-RW, DVD-RW, DVD+RW, DVD-RAM (być może w finalnej wersji systemu operacyjnego także HD DVD-RAM i BD-RE). 

Jeżeli do naszej nagrywarki włożymy płytę wielokrotnego zapisu, wówczas pojawi nam się okno z menu identycznym jak dla czystej płyty (Rys.8 i Rys 18). Wybranie z niego „Burn files to disc using Windows”, czyli zapisu typowych plików, spowoduje pojawienie się okna z informacją o przygotowaniu włożonej płyty do nagrania. Przykładowo dla płyty DVD+RW, po wybraniu dodatkowych opcji formatowania, mamy do wyboru możliwości przygotowania płyty w jednym z dwu systemów plików: UDF i CDFS (ISO).  Wybieramy system plików UDF, który w/g Microsoftu (Rys.22) pozwala na dodawanie lub usuwanie pików z dysku, tak łatwo jak z pendrive’a USB (kiedyś promowano używanie dysku sformatowanego do UDF, pisząc że jest tak łatwe jak obsługa dyskietek – ot znak czasu ;)). Dodatkowo klikając w link „Change UDF version” możemy wybrać jedną z wersji tego formatu:

1.50 – odczyt jest natywnie kompatybilny z Windows 2000, XP, 2003 i nowszymi; możliwy brak kompatybilności z Windows 98 i Mac OS

2.01 – odczyt jest natywnie kompatybilny z Windows XP, 2003 i nowszymi; możliwy brak kompatybilności z Windows 98, 2000 i Mac OS (ustawiana domyślnie i rekomendowana)

2.50 – przygotowana specjalnie dla Windows Vista, dysk może nie być odczytywany pod innymi systemami operacyjnymi.

Rys. 22. Okno przygotowania do formatowania dysku RW z wyborem systemu plików.

Przygotowana w ten sposób płyta rzeczywiście pozwala na pracę jak z przenośną pamięcią Flash na USB. Pliki można dodawać i usuwać bez konieczności formatowania całej płyty,  a jeżeli chcemy dokonać ponownego formatowania, to czynność ta trwa kilka sekund. Jednakże są także pewne niedogodności korzystania z formatu plików UDF. Po pierwsze usprawnienie sobie w ten sposób pracy i możliwość skorzystania z zapisu pakietowego, pociąga za sobą konieczność utworzenia obszaru powodującego stratę na objętości dla wszystkich nośników poza DVD-RAM. Wymóg zarezerwowania dodatkowych obszarów na płycie, przeznaczonych na indeksowanie plików czy dodatkowych pól w celu lepszej korekcji błędów, zabiera z objętości płyty CD-RW około 100MB, a z DVD+/-RW – 450MB. Ponadto musimy pamiętać o ograniczeniach odnośnie kompatybilności – komputer, na którym będziemy odczytywać płytę z UDF musi pracować pod odpowiednim systemem operacyjnym lub musimy zainstalować dodatkowy sterownik.

Płytę RW ponownie możemy wymazać (Rys. 23) klikając w przycisk „Erase this disc”, znajdujący się na pasku Eksploratora Windows i zmienić system plików na CDFS (ISO).

Rys.23. Wymazywanie płyty RW pod kontrolą Windows Vista.