CD-I

Compact Disc Interactive - opracowywany przez firmy Phillips i Sony od połowy do końca lat osiemdziesiątych system multimedialny dla domu, nauki i szkolenia. Specyfikacja ujrzała światło dzienne w roku 1986 i była ciągle uaktualniana, lecz pierwsze odtwarzacze pojawiły się dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych. Specyfikacja CD-I zawarta w Zielonej księdze jest jak dotąd najobszerniejsza i wyczerpująca ze wszystkich dotychczasowych ksiąg. Definiuje jednak nie tylko formaty płyt i kodowanie danych, ale także oprogramowanie i system operacyjny odtwarzacza.
W odróżnieniu od CD-ROMu, który generalnie jest używany do przechowywania danych, CD-I jest płytą multimedialną, zawierającą jednocześnie dane audio, wideo, graficzne i tekstowe. Dlatego zawiera stektory Trybu 2 Formy 1 i 2. Sektory zawierają dane jednego rodzaju, lecz są przeplatane - każdy kolejny przechowuje dane innego rodzaju, które dopiero w odtwarzaczu są odpowiednio grupowane. Oczywiście każdy sektor zawiera nagłówek informujący odtwarzacz z jakiego typu danymi ma do czynienia oraz inne dane ułatwiające ich właściwe poukładanie.
Dane audio mają trzy poziomy jakości (od głosu do Hi-Fi) plus CD-DA. System kodowania używany tutaj - ADPCM kompresuje dane PCM przez przydzielenie 4 lub 8 bitów próbce i używa wspólnego parametru dla grupy próbek do definiowania ich poziomu głośności.
CD-I oferuje dwie warstwy obrazków z możliwością stosowania takich efektów jak mieszanie, przenikanie i podobnych. Rozdzielczość to 384 x 240 (dla NTSC) i 384 x 280. Podwójna rozdzielczość to 768 pikseli szerokości.
Na koniec wideo dotępne jest w formacie MPEG 1 przez dodanie wtyczki dekodującej. Rozmiary są ograniczone parametrami standardu MPEG 1 i wynoszą do 352 x 288. Dekoder dostarcza trzecią warstwę, więc możliwa jest kombinacja obrazków, animowanych rysunków i pełnoekranowego filmu wideo.