Na stronie brytyjskiego Independent można przeczytać ciekawy artykuł dotyczący żywotności nośników danych. Najwięcej uwagi poświecono najpopularniejszemu formatowi, czyli CD-R. Bardzo często nagrywając coś na płytę zastanawiamy się, jak długo to tam pozostanie. Niektórzy producenci zapewniają, że dane zapisane na ich nośnikach można będzie spokojnie odczytać nawet za sto lat. Inni posuwają się jeszcze dalej i twierdzą, że raz zapisane dane pozostaną na krążku już na zawsze. Otóż okazuje się to być nie do końca prawdą i hasła takie można traktować jedynie jako chwytliwe slogany reklamowe.
Obserwacje przeprowadzone przez holenderskie czasopismo komputerowe PC Active dowiodły, że dane z niektórych nośników były nie do odczytania zaledwie po dwóch latach. Jest to spowodowane blaknięciem i zanikaniem barwnika, używanego jako warstwa do zapisu. Normalne tłoczone płyty CD-ROM lub CD Audio nie posiadają go, gdyż zawierają wgłębienia wytłoczone w procesie produkcji. Zapisywalne nośniki zamiast tego używają właśnie barwników. Podczas zapisu takiej płyty laser „pali” barwnik, który staje się ciemny i reprezentuje 1 (jedynkę). Niewypalone, puste przestrzenie stanowią 0. Z tego właśnie powodu po wyblaknięciu barwnika dane zapisane na płycie stanowią ciąg, który laser traktuje jako nic do odczytania.
Jeroen Horlings – redaktor PC Active, w 2001 roku przetestował 30 nośników różnych producentów, następnie włożył je do ciemnej szafki i wyjąl ponownie po 2 latach. Okazało się, że w przypadku 10% z nich pojawiły się problemy z odczytaniem danych. Tak więc zapewnienia o trwałości zapisanych danych w niektórych przypadkach nie do końca znajdują potwierdzenie w rzeczywistości.
Dotyczy to zwłaszcza nośników kiepskiej jakości pochodzących głównie z Dalekiego Wschodu. Według autora tych obserwacji problem ten pozostanie dopóty, dopóki producenci przestaną uważać, że ilość jest ważniejsza od jakości.
A jakie Wy macie doświadczenia z długo „leżakującymi” krążkami CD-R? Komentarze mile widziane.