Suenori Fukui „chciał zrobić płytę, którą będzie mógł przekazać swoim wnukom”. Stwierdził, iż najlepszym materiałem będzie szkło. Przez całą dekadę pracował nad tym z Mitsungu Ikeda – pracownikiem firmy Tomie Media Solutions.
Płyty muszą być wytwarzane ręcznie, przez co koszt pojedynczego egzemplarza sięga prawie 100 000 jenów (ponad 2 500 PLN). Wynalazcy twierdzą, iż dzięki zastosowaniu szkła uzyskano dużo wyższą przeźroczystość warstwy ochronnej, przez co poprawia się odczyt (brak zakłóceń wynikających z rozpraszania światła lasera w materiale). Dodatkowo szkło jest wyjątkowo odporne na zarysowania, co powinno wydłużyć czas życia płyty. Wynalazcy nie wspominają jednak o kwestii kruchości szkła. Cóż – z płytą trzeba się obchodzić niezwykle delikatnie. Pominięto też w informacji kwestię układów korygujących, które przecież właśnie po to istnieją, by naprawiać przypadkowe błędy odczytu. Nie podano też, co zrobiono, by poprawić warstwę przechowującą dane (a to ona bywa częstą przyczyną błędów odczytu i w płytach CD bardzo łatwo ją uszkodzić mechanicznie, z powodu braku warstwy ochronnej na wierzchniej stronie nośnika). Jednak są ludzie, którzy takich pytań nie zadadzą i popędzą kupować nowe nośniki... Na razie mogą zaopatrzyć się jedynie w nagranie „Air on G String” Johanna Sebastiana Bacha. Producent płyty zapowiada publiczne udostępnienie wyników testów porównawczych szklanej płyty i zwykłego CD – czekamy z niecierpliwością.