DRM (digital rights management) jest prawdopodobnie świętym Graalem dla przemysłu muzycznego i filmowego, gdyż pozwala na śledzenie jak treści oznaczone przy użyciu DRM są wykorzystywane i rozpowszechniane. Umożliwia także zidentyfikowanie konkretnego użytkownika. Mechanizm działa na takiej oto zasadzie: kupowane media są kodowane, a zdekodowane i odtwarzane mogą być dopiero po zaakceptowaniu wszystkich ograniczeń narzuconych bezpośrednio przez producenta. Oznacza to zazwyczaj, że zawartość może zostać odblokowana dopiero po nawiązaniu łączności z serwerem licencji DRM, który wyśle klucz odblokowujący gdy spełnione zostaną narzucone warunki. W praktyce może to być specyficzny sprzęt, kraj lub - w najgorszym razie - oba powyższe oraz ograniczenie czasowe.
Co dla użytkownika oznacza skrót DRM, przekonał się na własnej skórze Sander Sassen gdy z zapałem sięgnął po nowo zakupiony dwupłytowy zestaw T2: Extreme DVD, wydany przez Artisan Home Entertainment Inc. Przed zakupieniem dokładnie przyjrzał się opakowaniu - sprawdzając wymagania sprzętowe i przede wszystkim ograniczenia - gdyż był już szczęśliwym posiadaczem oryginalnej płyty T2. To, co kusiło w owym wydaniu, to DVD numer dwa, który zawiera materiał zapisany w formacie WMV9, w standardzie HD (High Definition). Pokusa była spora - oto można by zobaczyć film w pełnej krasie w kinie domowym. Na pudełku znajdowała się informacja, iż jedynym istotnym wymaganiem jest obsługa Windows Media 9. I ani słowa o ograniczeniach. No więc Sander płytę kupił.

Niestety, próba odtworzenia płyty za pomocą Windows Media Playera 9 nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. Zamiast filmu pojawił się komunikat informujący uprzejmie, iż do odtworzenia zawartości wymagane jest oprogramowanie - InterActual Player - które należy pobrać z sieci. Mimo wielkiego zaskoczenia wywołanego komunikatem - opakowanie zestawu nie zawierało przecież żadnej informacji o potrzebie instalowania dodatkowego, obcego oprogramowania - Sassen postanowił się do niego zastosować. Szybko okazało się, że samo ściągnięcie i instalacja programu nie wystarczy do rozpoczęcia rozkoszowania się filmem. Trzeba jeszcze pobrać licencję - płyta uzbrojona została w DRM, który łączy się z serwerem. Jednakże okazało się, że właściciel dopiero co kupionej płyty nie ma uprawnień do jej oglądania, ponieważ mieszka w niewłaściwym kraju. Ponieważ prawo do korzystania z płyty posiadają tylko mieszkańcy USA i Kanady. Sassen nie dał za wygraną i za pomocą amerykańskiego serwera proxy połączył się z bazą DRM i zdobył przepustkę do zawartości krążka. Po wyrażeniu zgody na warunki licencji można już było rozpocząć delektowanie się obrazem.

Sama licencja okazała się bardzo łaskawa. Pozwalała właścicielowi płyty na oglądanie jej dowolną ilość razy... przez pięć dni. Potem procedurę trzeba powtórzyć.

Tak oto, drodzy Czytelnicy, zbliżają się czasy, gdy obowiązkiem klienta będzie płacić, a przywilejem właściciela "praw" wszelakich będzie pozwolić, albo nie, na takie czy inne korzystanie z "treści". Jeśli w porę nie uświadomimy komu trzeba kto jest dla kogo, obudzimy się wszyscy pewnego dnia z ręką w nocniku. Te słowa dedykujemy wszystkim tym, którzy "nie widzą powodu aby pościć".