Od czasów wzrostu zainteresowania kwadrofonią w latach siedemdziesiątych inżynierowie dokładali starań aby skutecznie i efektywnie zapisać więcej niż 2 kanały niosące dźwięk. Liderami w powyższych staraniach od dawna było Dolby Laboratories. Naukowcy odkryli, że manipulując fazą sygnału przeznaczonego dla dodatkowych kanałów, oraz odpowiednio filtrując dźwięk można stworzyć stereofoniczne nagranie niosące informację o więcej niż dwóch kanałach. Doświadczenie to legło u podstaw pierwszego analogowego systemu bazującego na 4 głośnikach a przeznaczonego na rynek konsumencki. Było to Dolby Surround. W dzisiejszej nomenklaturze system ten należałoby nazwać 3.0 ponieważ nie przewidywał on obecności subwoofera, zaś oba tylne kanały odtwarzały ten sam sygnał. Dźwięk przeznaczony dla tylnych głośników miał ograniczone pasmo zaś jego faza była odwrócona w stosunku do bazowego sygnału stereo. Stosowny dekoder analizując fazę w ścieżce potrafił dokonywać separacji na sygnał kanałów lewego, prawego oraz tylnych.

Udoskonaleniem pomysłu był system Dolby Pro Logic. Zyskał on sporą popularność w końcu lat 90-tych i zawitał do wielu niedrogich zestawów muzycznych. Pro Logic nadal bazując na manipulacjach fazą i filtrowaniu potrafił w sygnale stereo przenieść dźwięk 4.0. Zestaw do jego odtwarzania składał się  5 głośników z czego tylne (lewy i prawy), podobnie jak w Dolby Surround, odtwarzały tą samą ścieżkę. Pojawił się jednak głośnik centralny, w niektórych zaś zestawach niskie częstotliwości sygnału przekazywano na subwoofery.

Po roku 2000 pomysł rozwinięto po raz kolejny – powstał Dolby Pro Logic II. Pozwalał on na zapis w sygnale stereo pełnej ścieżki 5.0 (rozdzielono sygnał dla kanałów tylnych). Inwazja formatów cyfrowych nie pozwoliła jednak na upowszechnienie tego formatu.

Wbrew pozorom formaty analogowe  opisane powyżej nie przeszły całkowicie do historii. Cały czas towarzyszą nam one w niektórych plikach mp3 stereo. Okazało się mianowicie, że kompresja mp3 nie uszkadza informacji fazowej potrzebnej do rozkodowania sygnału Dolby Pro Logic! Odkrycie to umożliwiło powstanie software’owych kompresorów i dekompresorów dźwięku z wykorzystaniem DPL. Okazuje się, że można skonwertować ścieżkę filmu DVD do stereo w taki sposób aby zachować choćby część informacji wielokanałowej. Sposób ten jest bardzo lubiany przez zaawansowanych koderów i ma swoje zalety. Film zakodowany w ten można odtworzyć na dowolnym komputerze  (dane są przechowywane w zwykłym pliku mp3). Film również będzie można łatwo obejrzeć na stacjonarnym DVD  - co więcej  - jeśli DVD będzie podłączone do dobrego wzmacniacza kina domowego – wzmacniacz powinien właściwie odseparować od siebie kanały.

Nie ma jednak róży bez kolców. Systemy analogowe mają swoje obciążenia.  Od strony technicznej jest to niskie pasmo przenoszenia dodatkowych głośników. W systemie Pro Logic kanał tylny przenosi sygnały z zakresu 4 - 7 khz. Nazywany jest on często „kanałem efektowym” gdyż w zamyśle inżynierów nie był pomyślany do przenoszenia pełnowartościowego dźwięku. Brak jest też niezależnej ścieżki subwoofera. Największą chyba wadą są potężne przesłuchy międzykanałowe. Nie da się w tym systemie skutecznie zakodować ścieżki w której grał będzie TYLKO jeden głośnik. W praktyce  po zdekodowaniu sygnału zagrają wszystkie  - z tą różnicą, że jeden głośniej od reszty. Poważną niewygodą  jest brak informacji pozwalającej na stwierdzenie, czy nasza ścieżka mp3 stereo ściągnięta z Internetu zawiera dźwięk przestrzenny, a jeśli tak to w jakiej konfiguracji (Dolby Surround, a może DPL II). Trzeba mieć wprawne ucho i dobrze się przysłuchać.