Skoro już tyle razy wspominaliśmy o znacznikach, nadpisujących wielkości określone w stylach, nadszedł czas, by je wszystkie omówić. Podobnie jak wcześniej, posłużę się dokumentacją SSA.
Wszystkie znaczniki pojawiają się w klamerkach {}, z wyjątkiem znaków podziału lini \n i \N.
Wszystkie muszą być poprzedzone przez backslash .
Jeśli używamy kilka znaczników równocześnie, możemy je umieścić w jednej klamerce.
[np. {|b1|fs16} – tekst będzie pogrubiony i o rozmiarze 16].

Znaczniki dotyczą całego tekstu, który po nich następuje w obrębie jednej lini (w obrębie jednego Dialogue). Aby odnosiły się tylko do wybranego fragmentu (np. jednego słowa), musimy na jego końcu postawić znacznik kasujący poprzedni znacznik.
Dla Bold i Italic istnieją specyficzne znaczniki, które tylko je kasują, dla innych znaczników musimy zastosować r ale on kasuje wszystkie poprzedzające go znaczniki.

\n
Tekst, który po nim następuje, będzie w nowej linii. Jest to tzw. miękki znak podziału i będzie zignorowany, jeśli zawijanie tekstu ustawimy przy pomocy znacznika \q0 lub \q1 [opis niżej]

Przykład: To jest pierwsza linia\na to druga.
Efekt:
To jest pierwsza linia
a to druga.
Zwróćmy uwagę na brak spacji wokół znacznika.

\N
Twardy znak podziału wiersza.
Powinniśmy zawsze go stosować dla uniknięcia niespodzianek.

\b<0 lub 1>
\b1 wyznacza początek tekstu pogrubionego \b0 wymusza tekst niepogrubiony.

Przykład:  W tym miejscu jest {\b1}pogrubione{\b0} słowo.
Efekt: W tym miejscu jest pogrubione słowo.

Zwróćmy uwagę na spację wokół znaczników – ich brak spowodowałby zlanie się trzech słów.

\i<1 lub 0>    
\i1 wyznacza początek pochyłego tekstu  \i0 wymusza niepochylony tekst.

Przykład:  Tutaj będzie {\i1}pochylony{\i0} wyraz.
Efekt: Tutaj będzie pochylony wyraz.

\fn<nazwa czcionki>
<nazwa czcionki> oznacza nazwę dowolnej czcionki zainstalowanej w Systemie. Wielkość liter ma znaczenie.
Przykład: Oto przykład tekstu {\fnArial}Arialem.
Efekt: Oto przykład tekstu Arialem.

\fs<rozmiar czcionki>
< rozmiar czcionki> jest wielkością czcionki w punktach.
Przykład: To jest normalny tekst,{\fs8}to jest mały tekst, {\fs20}a to duży.
Efekt: To jest normalny tekst ,to jest mały tekst, a to duży.

\fe<skrypt czcionki>
<skrypt czcionki> czyli odpowiednik Encoding w stylu. Zalecam niezmienianie tej wartości w tekście, ponieważ AGK nie interpretuje poprawnie tej wielkości. Zresztą zazwyczaj nie ma takiej potrzeby, jeśli chcemy gdzieś wyjątkowo użyć czcionki zawierającej symbol lub na przykład chińskiej czcionki, to zamiast {\fe2} użyjmy nowego stylu z Encoding=2.

\c&H<bbggrr>&
<bbggrr> jest szesnastkową wartością koloru RGB, ale w odwrotnej kolejności. Zera na początku nie są wymagane.
Przykłady: {\c&HFF&}Oto czysta, intensywna czerwień.
{\c&HFF00&}Czysta, intensywna zieleń.
{\c&HFF0000&}Czysty, intensywny błękit.
{\c&HFFFFFF&}Tekst Biały.
{\c&HA0A0A&}Ciemny popiel.
Efekt: Oto czysta, intensywna czerwień.
Zawsze sprawdźmy nasze kolory w podglądzie AGK. Zasadniczo możemy wybrać dowolny kolor z 216 barwnej palety WEB.

\a<wyrównanie>
Wróćmy do pola 13 opisującego style. Mamy tam parametr Alignment, opisujący rozmieszczenie tekstu na ekranie. Podane tam wielkości są odpowiednie dla tego znacznika, wpisujemy je zamiast <wyrównanie>.
Przykład: {\a11}Ten tekst będzie pośrodku ekranu, wyrównany do prawej strony.

\k<trwanie>
<trwanie> jest długością czasu, w jakim dana część napisu jest podświetlana, jeśli wybierzemy efekt Karaoke. Jest to wielkość wyrażona w setnych sekundy.

Przykład: {\k100}To {\k50}jest {\k25}linia {\k150}tekstu {\k100}karaoke.
Efekt: na początku tekst będzie miał SecondaryColour i będzie skokowo zmieniał kolor na PrimaryColour.
W powyższym przykładzie: natychmiast po pojawieniu się tego napisu słowo „To” będzie podświetlone i tylko ono będzie podświetlone przez 1 sekundę (100*1/100s), po tym czasie zostanie podświetlony również tekst „jest” i będzie tak przez pół sekundy (50*1/100s), po tym czasie zostanie podświetlony następny kawałek tekstu itd. To, co zostało podświetlone, już takie pozostanie, na końcu całą linia tekstu będzie podświetlona.

istnieje też inny znacznik, nieopisany w dokumentacji, mówi o nim pomoc do Subtitlera, filtru do VDM (nie jest nam potrzebny ale zawiera ciekawe przykłady); ponieważ AGK interpretuje go poprawnie, również go opisuję, jest to \K   - duże K.

\K<trwanie>
Wielkość trwania jest identyczna jak powyżej, również służy to do określania karaoke, ale działa nieco inaczej.
Posłużmy się tym samym przykładem:
{\k100}To {\k50}jest {\k25}linia {\k150}tekstu {\k100}karaoke.
Efekt: na początku tekst będzie miał SecondaryColour i będzie stopniowo zmieniał kolor na PrimaryColour.
W powyższym przykładzie: natychmiast po pojawieniu się tego napisu nic nie będzie podświetlone, ale od razu po rozpoczęciu wyświetlania napisu słowo „To” zacznie być stopniowo podświetlane (tak, jakby je ktoś malował od lewej do prawej) i po czasie jednej sekundy będzie już całkowicie podświetlone. Wtedy zacznie się podświetlanie drugiego wyrazu (jest) i po pół sekundy będzie już całkowicie podświetlone i następne słowo zacznie zmieniać kolor. To, co zostało podświetlone, już takie pozostanie, na końcu całą linia tekstu będzie podświetlona.
Istnieją dwie specyficzne możliwości użycia parametru k(K):
\k0 (K0) spowodują natychmiastowe wyświetlenie tekstu, znajdującego się za nimi (do następnego znacznika) i natychmiastowe wyświetlanie począwszy od następnego znacznika.
\k<trwanie1>\k<trwanie2> - analogicznie z K – powoduje wstrzymanie podświetlania o wartość trwania1, po czym następuje standardowe podświetlanie określone przez trwanie2.
Możliwe jest zastosowanie w tej samej linii obu znaczników – małego i dużego k(K).

Przykład:
{\K0}To {\K50}jest {\K100K25}linia {\K150}tekstu {\k100}karaoke.
W przykładzie tym, zaraz po rozpoczęciu wyświetlania, rozpocznie się podświetlanie drugiego słowa „jest” – pierwsze jest pominięte z powodu \K0 i od razu podświetlone. Po podświetleniu „jest” następuje jednosekundowa przerwa i nic się nie dzieje (\K100) a po niej słowo „linia” jest podświetlane przez ćwierć sekundy (\K25). Ostatni wyraz jest podświetlony zaraz po tym, jak skończy się podświetlanie „tekstu”, ponieważ użyliśmy małego k (\k100).

Możliwe jest zastosowanie w tej samej linii obu znaczników – małego i dużego k(K).

Innym, pominiętym w dokumentacji znacznikiem, jest q który odpowiada za zawijanie tekstu, opis również za Subtitlerem

\q2
Tryb ręczny – linie są łamane wyłącznie w miejscu użycia miękkiego {\n} lub twardego {\N}

znaku podziału. Dlatego ostrożnie – tekst niezłamany wyjdzie poza ekran.

\q1
Tryb automatyczny – linie są łamane automatycznie, jeśli nie mieszczą się w wyznaczonych marginesach. Miękki znak podziału jest ignorowany, twardy działa. Opcja rekomendowana do tekstu justowanego do lewej strony.

\q0 – używany domyślnie przez AGK
Tryb inteligentny (smart mode) – linie są również łamane automatycznie, ale w taki sposób, żeby łamane wiersze były mniej więcej równej szerokości. Najlepszy sposób zawijania dla wyśrodkowanego w poziomie tekstu.

\r    
Znacznik ten znosi wszystkie znaczniki użyte wcześniej w danej linii.